Στην σύγχρονη εποχή , κανείς δεν τα ξέρει όλα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του. Οι πετυχημένοι άνθρωποι ξέρουν να συνεργάζονται σωστά, να ανταλλάσσουν πληροφορίες, να βοηθάει ο ένας τον άλλο. Απαιτούνται συμμαχίες, συνεργασίες και ανοικτά μυαλά. Άνθρωποι που μπορούν να καθοδηγήσουν, να εμπνεύσουν, να βοηθήσουν. Άνθρωποι που σμίγουν τις δυνάμεις τους για να δώσουν εύρος και προοπτική στην εργασία τους, που μετουσιώνουν μια ιδέα σε πράξη και ανοίγουν νέα πεδία δράσης και ανάπτυξης.

Πώς να ξεπερνάς τους φόβους σου.

Συνήθως ξεπερνάμε κάποιον φόβο μας όταν γνωρίζουμε με ακρίβεια τι είναι και πώς τον αποκτήσαμε.

Ο φόβος είναι μια χημική αντίδραση που συμβαίνει στο σώμα μας και έχει πρωτίστως ως στόχο την προστασία μας. Συνεπώς ο φόβος έχει και τα καλά του.

Η μνήμη είναι ο πατέρας και η μητέρα της μάθησης. Χωρίς αυτή, μάθηση δεν υπάρχει.

Για σκέψου το λίγο. Κάθε διαγώνισμα που θα γράψει ή θα εξεταστεί ο κάθε μαθητής εξαρτάται σε τρομακτικά μεγάλο ποσοστό από το τι μπορεί να θυμηθεί. Καθώς επίσης και κάθε δουλειά που θα αναλάβει στη συνέχεια πάλι θα έχει να κάνει με το αν μπορεί να θυμηθεί αυτά για τα οποία προσλαμβάνεται και πληρώνεται. Γενικώς χωρίς μνήμη είμαστε χαμένοι και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως φυσιολογικά άτομα.

Μια από τις μεγαλύτερες «εφευρέσεις» του ανθρώπου είναι η ομιλία, ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων.

Σήμερα όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε, να γράφουμε και εκφράζουμε τις απόψεις μας με άνεση, ιδιαίτερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα και κέρδος για την ανθρωπότητα. Πότε; Όταν ο διάλογος είναι ουσιαστικός και ειλικρινής και όταν προσφέρει στην ανθρωπότητα.

Η φυσική δραστηριότητα (κίνηση, άσκηση) θεωρείται δικαίως ένας από τους 4 βασικούς συντελεστές (κάπνισμα, ναρκωτικά, διατροφή) που επηρεάζουν σε μέγιστο βαθμό την υγεία μας. Πολλοί ειδικοί έχουν ονομάσει την άσκηση «θαυματουργή θεραπεία» και « θαυματουργό φάρμακο». Γενικώς η τακτική άσκηση μπορεί να προλάβει ή να καθυστερήσει την γεροντική ανία, την ασθένεια του Αλτσχάιμερ, διαβήτη, κάποιες μορφές καρκίνου, κατάθλιψη, καρδιακές ασθένειες, παχυσαρκία και πολλά άλλα δεινά- μειώνοντας την πιθανότητα εκδήλωσής τους τουλάχιστον κατά 30%. Αυτό σίγουρα, από μόνο του, είναι κάτι πολύ καλύτερο και προτιμότερο από τα φάρμακα.

Tώρα που τα διαγωνίσματα πλησιάζουν, η τύχη χιλιάδων μαθητών θα κριθεί από την ικανότητά τους να θυμούνται όλα αυτά που έχουν διαβάσει ολόκληρη τη χρονιά. Το έργο δύσκολο, ογκώδες, τρομακτικό. Το κρίνεται, εν πολλοίς, το μέλλον σου από τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι όμως μία σκληρή (ισως και λίγο άδικη) πραγματικότητα. για αυτό και πρέπει να ξέρουμε διάφορες τεχνικές μελέτης ώστε να μπορούμε να μαθαίνουμε και να θυμούμαστε περισσότερα, καλύτερα και ευκολότερα.

Ήταν σ’ ένα εστιατόριο, στο κέντρο της Αθήνας, όταν ξαφνικά μια κατσαρίδα πέταξε από κάποια γωνία και προσγειώθηκε στον ώμο μιας μεσήλικης κυρίας που , μαζί με κάτι φίλες της, έπαιρνε το μεσημεριανό γεύμα. Σαν να την κτύπησε κεραυνός πετάχτηκε όρθια, αναποδογυρίζοντας κάνα δύο πιάτα και ποτήρια, τσιρίζοντας υστερικά και κουνώντας σαν τρελή τα χέρια της, προσπαθώντας να απελευθερωθεί από το απρόσκλητο έντομο.

Πράγματι όταν ξεκινάμε κάτι, π.χ. να εκπαιδευτούμε σε κάτι άγνωστο, η προσπάθεια που απαιτείται είναι σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή που καταναλώνουμε όταν ασχολούμαστε με κάτι που μας έχει γίνει συνήθεια. Άλλωστε η εκπαίδευση έχει στόχο να μας καταστήσει επαρκείς και ικανούς σε κάτι, δηλαδή να το εκτελούμε σε υψηλό επίπεδο με όση λιγότερη ενέργεια και δυσκολία γίνεται. Συνήθεια σημαίνει ότι κάτι έχει γίνει αυτοματισμός, που το κάνω όπως λέμε εύκολα και με «κλειστά τα μάτια».

Το πώς αισθάνεσαι γενικώς παίζει σημαντικό ρόλο σε ότι και να κάνεις στη ζωή.

Το πώς αντιδράς και στο πώς συμπεριφέρεσαι στις προκλήσεις της δουλειάς, στις κοινωνικές και οικογενειακές σου σχέσεις έχει να κάνει με την συναισθηματική σου υγεία και με το πόση ισορροπία και έλεγχος υπάρχει.

Ένα δεκάχρονο αγόρι αποφάσισε να μάθει τζούντο (Γιαπωνέζικη πολεμική τέχνη), παρά το γεγονός ότι είχε χάσει το χέρι του σε ένα καταστροφικό αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Το μικρό αγόρι άρχισε τα μαθήματα με έναν ηλικιωμένο σοφό δάσκαλο του αθλήματος. Το αγόρι τα πήγαινε αρκετά καλά, για αυτό και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί μετά από τρεις μήνες εξάσκηση, ο δάσκαλός του το είχε μάθει μόνο μία κίνηση.

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που συνέδεσαν τα ονόματά τους με ένα θαύμα της κατασκευαστικής, της γέφυρας του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη, το 1870. Για να κτιστεί η γέφυρα χρειάστηκαν 13 χρόνια πρωτοποριακής δημιουργικότητας και φαντασίας, άκαμπτης αποφασιστικότητας και επιμονής. Έτσι επιτεύχθηκε η οδική σύνδεση του Μανχάταν με το Μπρούκλιν.

Είναι αναμενόμενο και κατανοητό να μη θέλουμε να χάσουμε πράγματα που αγαπάμε και τα θεωρούμε πολύτιμα για μας. Και η ενστικτώδη αντίδραση μας είναι να γαντζωνόμαστε πάνω τους όταν κινδυνεύουμε να τα απολέσουμε. Αυτό δημιουργεί μια σχέση στενής εξάρτησης και μόνιμης αγωνίας.

«Λίγα πράγματα μπορούν να βοηθήσουν κάποιον τόσο, όσο να τον καταστήσεις υπεύθυνο και του δείξεις ότι τον εμπιστεύεσαι»- Μπούκερ Ουάσιγκτον

Αυτή την εποχή, όλοι μας λίγο πολύ θέτουμε διάφορους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε μέσα στην χρονιά.

Και γεννάται το ερώτημα: “Να τους κοινοποιήσω σε κάποιους φίλους; Και σε τι θα με βοηθήσει αν μοιραστώ τις σκέψεις και τα σχέδιά μου;”

Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Και ως συνήθως παντού υπάρχουν υπέρ και κατά. Εξαρτάται που λέμε.

Η αισιοδοξία είναι μια εκδήλωση σωματικής υγείας, νοητική στάσης και αυτοπεποίθησης.

Οι αλλαγές γίνονται, τις περισσότερες φορές, γιατί προσδοκούμε κάτι καλύτερο. Και καλά κάνουμε. Αν το αύριο δεν είναι καλύτερο από το σήμερα ποιος ο λόγος να θέλουμε την αλλαγή;

Βεβαίως πολλές φορές οι εξελίξεις μας απογοητεύουν γιατί κάτι «στραβώνει», κάτι υπολογίστηκε λάθος, κάτι το ένα, κάτι το άλλο.

Τα μεγαλόσωμα αυτά ζώα συχνά είναι οι πρωταγωνιστές σε διάφορες διδακτικές ιστορίες και παροιμίες.

«Ο ρόζ Ελέφαντας στο δωμάτιο», « Ο ελέφαντας στο υαλοπωλείο», «Μνήμη Ελέφαντα», « Ο τυφλός άνδρας και ο ελέφαντας», «δυνατός σαν ελέφαντας» κ.λ.π.

Υπάρχουν πράγματι πολλές μεταφορές και ιστορίες που προσπαθούν να περάσουν ένα μήνυμα χρησιμοποιώντας τη δύναμη, το μέγεθος, το μυαλό αυτού του ζώου.

Είναι η υποβόσκουσα και υποσυνείδητη «πίστη», ότι δεν είμαστε αρκετοί, ότι δεν έχουμε τα αναγκαία, ότι κάτι μας λείπει και ότι κάτι θα πάει στραβά. Είναι ότι υποθέτουμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερα, από χρήματα, χρόνο, ενέργεια, ικανότητες, διπλώματα, πληροφορίες κ.λ.π. Χωρίς αυτά, διαβεβαιώνουμε τον εαυτό μας και όλους τους άλλους, ότι είναι αδύνατο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, αν αλλάξουμε εργασία, να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας, να βρούμε το ταίρι της ζωής μας.

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου και αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι παρουσιάζονται για κάποιο λόγο, να εξυπηρετήσουν κάποιο σκοπό, να σου μάθουν κάτι, να σε βοηθήσουν να βρεις κάποια λύση ή να βρεις το ποιος θέλεις να γίνεις. Και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι ο καθένας, (ο οδηγός του ταξί, ο σκουπιδιάρης, ένας γείτονας, μια περασμένη αγάπη σου, ένας φίλος που είχατε χαθεί για χρόνια ή ακόμα και ένας εντελώς άγνωστος), αλλά με το που συναντιούνται οι ματιές σας, αμέσως καταλαβαίνεις μέσα σου, ότι θα σε επηρεάσει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο.

Η τωρινή σου κατάσταση και οι συνθήκες δεν προσδιορίζουν το ποιος πραγματικά είσαι, ούτε μπορούν και να περιορίσουν αν δεν το επιτρέψεις και αν πραγματικά θέλεις να αλλάξεις.

Ναι, οι (περισσότεροι) μαθητές ξοδεύουν υπερβολικά πολύ χρόνο για διάβασμα.

Προτού, θεωρήσεις ότι είμαι "τρελός", βάλε τα παιδιά στο άλλο δωμάτιο και διάβασε με ηρεμία και προσοχή τα πιο κάτω.

Σου συμβαίνει να ξεχνάς κάποια πράγματα (κωδικούς, τηλέφωνα, ονόματα, ψώνια, μαθήματα, τεχνικές, διευθύνσεις, ραντεβού κ.λ.π.); Μερικά από αυτά είναι σημαντικά και μπορεί να σου κοστίσουν ακριβά. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα μια μηχανή καταγραφής αυτών που μαθαίνουμε (αισθανόμαστε) με απεριόριστη χωρητικότητα. Τα πάντα αποθηκεύονται μέσα του. Απλώς άλλα τα θυμόμαστε εύκολα, άλλα δύσκολα και άλλα μας διαφεύγουν για πάντα.