Η διαφορά ανάμεσα στο καλό και το σπουδαίο αποτέλεσμα.

Του Γιάννη Α. Αραχωβίτη

Η μεγαλύτερη απειλή για επιτυχία είναι η βαρεμάρα και η ανυπομονησία.

Ο μόνος δρόμος και τρόπος για να γίνεις καλός σε κάτι είναι να κάνεις στοχευμένη & σωστή εξάσκηση (πρακτική) στα βασικά για ασυνήθιστα μεγάλο χρόνο. Οι περισσότεροι βαριούνται, κουράζονται από τα ίδια και τα ίδια, χάνουν τον ενθουσιασμό, τα παρατάνε νωρίς. Αναζητούν νέες περιπέτειες, περισσότερη ντοπαμίνη. Θέλουν κάτι διαφορετικό, κάτι που να λάμπει. Κανείς δεν θέλει να μιλάει για τα βαρετά βασικά. Η βαρεμάρα μας κάνει να διακόπτουμε την δοκιμασμένη φόρμουλα (εξάσκηση στα βασικά, σε αυτά που ξέρουμε ότι μετράνε) για χάριν κάτι πιο εντυπωσιακού, που ίσως (ελπίζουμε να) αποδώσει.

Μια άλλη συνταγή αποτυχίας είναι να εκβιάζουμε τα πράγματα, με το να γινόμαστε βιαστικοί και ανυπόμονοι, χαλώντας το «φυσιολογικό βήμα» της ανάπτυξης και της εξέλιξης. Μια «καλή» ιδέα (διαδικασία) αν την εξωθήσουμε στα άκρα μετατρέπεται σε «κακή». Το να σηκώνουμε βάρη στο γυμναστήριο αδιάκοπα, 15 ώρες τη μέρα, δεν θα μας κάνει πιο υγιείς. Θα μας εξαντλήσει και θα τραυματιστούμε. Η έλλειψη υπομονής και μέτρου αλλάζει τα δεδομένα.

Είναι δύσκολο να διακριθείς (σε οτιδήποτε) αν δε βρεις ένα τρόπο να κάνεις τα ίδια και τα ίδια (βασικά) αρκετά (ποιοτικά και ποσοτικά). Όπως έλεγε και ο Μπρους Λη (Bruce Lee), “Δεν φοβάμαι τον άνθρωπο που έχει εξασκηθεί σε δέκα χιλιάδες λακτίσματα (κλωτσιές) αλλά φοβάμαι αυτόν που έχει εξασκηθεί σε ένα λάκτισμα (χτύπημα) δέκα χιλιάδες φορές.

Σε ένα κόσμο που κυριαρχούν τα social media, δοξάζουμε τα αποτελέσματα και όχι τη διαδικασία. Βλέπουμε το τελικό κτύπημα αλλά δεν βλέπουμε τις ατελείωτες ώρες σκληρής πρακτικής που οδήγησαν στην τελειοποίησή του. Δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία της υπομονετικής και μακρόχρονης εξάσκησης.

Η διαφορά ανάμεσα στο καλό και το σπουδαίο αποτέλεσμα βρίσκεται συχνά στη συνέπεια που δείχνουμε όταν εξασκούμαστε στα σημαντικά και βασικά βήματα (που μπορεί να είναι βαρετά), ακόμα και αν δεν μας εξιτάρουν πια.