Η αποτυχία είναι πιο χρήσιμη (διδακτική) όταν έχεις κάνει το καλύτερο δυνατόν
Η αποτυχία είναι πιο χρήσιμη (διδακτική) όταν έχεις κάνει το καλύτερο δυνατόν.
Όταν αποτυγχάνεις μετά από μια χλιαρή προσπάθεια, χωρίς να «τα δώσεις όλα», που λέμε, τότε δεν μαθαίνεις πολλά από την αποτυχία. Αν ήσουν λίγο πιο συγκεντρωμένος, πιο επίμονος κ.λ.π. πιθανότατα θα είχες πετύχεις. Αλλά ήσουν «χαλαρός» και δεν προσπάθησες στ’ αλήθεια.
Αλλά αν αποτύχεις, παρόλο που τα έδωσες όλα, τότε τουλάχιστον προσπάθησες πραγματικά και έμαθες αν μη τι άλλο: Ότι αυτό δεν δουλεύει «για σένα».
Κανείς δεν σχεδιάζει ώστε να αποτύχεις εσύ.
Ίσως πετύχεις, ίσως αποτύχεις. Αλλά το 99. 9999999… % των ανθρώπων δεν σε ξέρει, δεν νοιάζεται και δεν «καίγεται» πραγματικά αν θα πετύχεις ή αν θα αποτύχεις εσύ. Τους είναι εντελώς αδιάφορο.
Αυτό είναι καλό. Ο κόσμος είναι μεγάλος και εσύ (εγώ) μικρός. Που σημαίνει ότι μπορείς να κυνηγήσεις το όνειρό σου χωρίς να ανησυχείς για το τι θα πουν ή θα κάνουν οι άλλοι.
Αυτό που έχει σημασία είναι εσύ τι λες και (κυρίως) εσύ τι κάνεις για το όνειρό σου. Εσύ αποφασίζεις και από σένα εξαρτάται αν θα το παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις ή θα κάνεις άλλη μια «χλιαρή» προσπάθεια.
Η σεζόν αρχίζει. Μάθε κάτι νέο, χρήσιμο και κερδοφόρο. Το χόμπι που έγινε και επάγγελμα
Όλοι νοιώθουν νευρικά προτού δώσουν μια ομιλία μπροστά σε κοινό. Δεν παίζει ρόλο αν είναι ο πρώτος σου ή ο χιλιοστός σου λόγος. Οι στιγμές πριν ανέβεις στην σκηνή, πριν πιάσεις το μικρόφωνο ποτέ δεν είναι εύκολος και ανέμελες. Παρόλα αυτά, με το πέρασμα του χρόνου αντιλήφθηκα ότι λίγη ένταση (θετικό στρες) βοηθάει αν ξέρεις πως να το χρησιμοποιήσεις σωστά.
Μία πρωτότυπη έρευνα της εφημερίδας Washington Post κι ένα κοινωνιολογικό πείραμα για το γούστο, την αντίληψη και τις προτεραιότητες των ανθρώπων έγινε στο μετρό της Ουάσιγκτον.
