Η γνώμη μας μάς αναστατώνει περισσότερο

Ήταν σ’ ένα εστιατόριο, στο κέντρο της Αθήνας, όταν ξαφνικά μια κατσαρίδα πέταξε από κάποια γωνία και προσγειώθηκε στον ώμο μιας μεσήλικης κυρίας που , μαζί με κάτι φίλες της, έπαιρνε το μεσημεριανό γεύμα. Σαν να την κτύπησε κεραυνός πετάχτηκε όρθια, αναποδογυρίζοντας κάνα δύο πιάτα και ποτήρια, τσιρίζοντας υστερικά και κουνώντας σαν τρελή τα χέρια της, προσπαθώντας να απελευθερωθεί από το απρόσκλητο έντομο.

Στην απέλπιδα προσπάθεια της, τίναξε με ένα κτύπημα της παλάμης την κατσαρίδα και αυτή με τη σειρά της προσγειώθηκε στην μπλούζα της κυρίας που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Έτσι ο πανικός άρχισε να εξαπλώνεται από τραπέζι σε τραπέζι και επικράτησε γενικό κομφούζιο. Ένα ψιλόλιγνο γκαρσόνι έσπευσε προς βοήθεια των πελατών. Η κατσαρίδα προσγειώθηκε στο λευκό πουκάμισό του, λίγο πιο πάνω από την καρδιά του. Ο νεαρός έμεινε ήρεμος, χαλαρός, απόλυτα συγκεντρωμένος. Περίμενε για λίγα δευτερόλεπτα και όταν έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη με μία απλή, φυσιολογική, όσο και επιδέξια κίνηση, συνέλαβε με τα δάκτυλά του την κατσαρίδα και την έβγαλε έξω από το εστιατόριο (δεν γνωρίζω τι την έκανε).

Παρακολουθώντας το όλο σκηνικό από την απέναντι γωνία και πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, βρίσκοντας το όλο θέαμα λίγο διασκεδαστικό και υπερβολικό, μερικές σκέψεις διαπέρασαν το μυαλό μου.

Σίγουρα μια κατσαρίδα δεν είναι κάτι που θα ήθελε κανείς να δει σε ένα εστιατόριο, πόσο μάλιστα να πετάξει πάνω του.

Η κωμικοτραγική, σε σημείο υστερίας, όμως αντίδραση των θαμώνων, ξεπερνάει την αιτία. Ο χειρισμός της κατάστασης και η συμπεριφορά των περισσοτέρων ήταν λες και είχε σκάσει κάποια χειροβομβίδα ανάμεσά τους. Ήταν πράγματι η εμφάνιση του ομολογουμένως αηδιαστικού (αλλά άκακου και ακίνδυνου κατά τα άλλα) εντόμου αρκετή για να προκαλέσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; Ή μήπως οι αντιδράσεις μας έχουν σχέση με το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε ένα γεγονός και τι διαστάσεις του δίνουμε;

Πολλές φορές δυστυχώς είμαστε ανίκανοι να δούμε πώς τα πράγματα πραγματικά είναι και τους δίνουμε τη δική μας διογκωμένη εξήγηση. Τα ερμηνεύουμε, τα χρωματίζουμε και τα βαφτίζουμε όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε. Υπεραντιδρούμε και ενοχλούμαστε υπερβολικά και με το παραμικρό.

Η ιστορία της κατσαρίδας μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι πολλές φορές δεν φταίει το σκυλί του γείτονα που γαβγίζει (ούτε το κλάμα του μωρού) αλλά το ότι εμείς είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε το θόρυβο και τα νεύρα μας. Δεν φταίει η γυναίκα που μας ζητάει λίγη βοήθεια στο σπίτι αλλά το εγώ μας που αντιστέκεται. Δεν φταίει η πίεση της δουλειάς αλλά το πώς αντιδρούμε που μας δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα.

Το να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες και τα απρόοπτα της ζωής με ήρεμο και κατάλληλο τρόπο είναι αρετή. Δεν χρειάζεται να τραγικοποιούμε τις καταστάσεις, ούτε να βλέπουμε φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν. Το να παραμένουμε ψύχραιμοι, ήρεμοι και μετρημένοι, ελέγχοντας τα συναισθήματά και τις αντιδράσεις μας, μάς ωφελεί πολύ περισσότερο από το να τσιρίζουμε και να χτυπιόμαστε χωρίς ουσιαστικό λόγο.

Το πώς ερμηνεύουμε ένα πρόβλημα (γεγονός) μας δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα από ίδιο το πρόβλημα.