Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης χτές, σήμερα σας αφιερώνω ένα αγαπημένο μου μαθητικό ποίημα, που στη συνέχεια έγινε εμπνευση ζωής. Όμορφη μέρα να έχετε. Γιάννης
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα…
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,
που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρη.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
κι ας είμαι κι ένα ταπεινό λυχνάρι.
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα,
σε ξένα αναστηλώματα δεμένο,
ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο ανεβαίνω, μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
- Γιώργος Δροσίνης
«Για κάθε λεπτό που αφιερώνεις στην οργάνωση της εργασίας σου και της ζωής σας, κερδίζεται μία ώρα»- Βενιαμίν Φράνκλιν
του Γιάννη Αραχωβίτη
Η ώριμη ηλικία δεν συνοδεύεται πάντα από την συναισθηματική ωριμότητα και αυτό γιατί πολλά άτομα νομίζουν ότι είναι παιδιά σε όλη τους την ζωή. Κατά βάθος είμαστε όλοι λίγο παιδιά και προσδοκούμε την προστασία των άλλων. Σίγουρα είναι αρκετά δύσκολο να στηριζόμαστε μονάχα στα δικά μας πόδια χωρίς δεκανίκια. Η μεγάλη ευθύνη της φροντίδας του εαυτού μας αρχίζει εκεί κάπου στην εφηβεία και τελειώνει με τον θάνατο. Το άτομο μέσα σε αυτό το διάστημα συνειδητοποιεί πως θα υπάρξουν κρίσιμες στιγμές στην ζωή του που θα είναι μόνος.
