Μη χάνεις το χρόνο σου με ..ευγένειες!

του Γιάννη Α. Αραχωβίτη

Να είσαι ξεκάθαρος στα «ναι» και τα «όχι» σου.

Πόσο συχνά υπόσχεσαι κάτι σε κάποιον, που δε σκοπεύεις να κάνεις;
Ίσως, ένας πωλητής σου τηλεφωνεί και δε θέλεις να γίνεις αγενής. Ίσως κάποιος σου λέει να πάτε για καφέ, και παρόλο που δεν τον συμπαθείς, τον αφήνεις να ελπίζει. Ίσως ένας πελάτης, σου ζητάει κάποια εξυπηρέτηση, του την υπόσχεσαι, επειδή φοβάσαι μη τον χάσεις, λες ναι, ελπίζοντας να το ξεχάσει. Ή υπόσχεσαι κάτι στο παιδί σου, νομίζοντας ότι δεν θα το θυμηθεί.

Η «ευγένεια» σου σπαταλάει το χρόνο σου και το χρόνο των άλλων. Χειρότερα δε καταστρέφει τις σχέσεις και την εμπιστοσύνη σας.
Πες ένα ξεκάθαρο «Ναι» αν πραγματικά το εννοείς και τότε φρόντισε να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Διαφορετικά, με ευγενικό τρόπο, αρνήσου και ξεκαθάρισε τη θέση σου. Έτσι και ειλικρινής είσαι και το σεβασμό των άλλων κερδίζεις. Και γλυτώνεις και το χάσιμο του χρόνου.
Και βεβαίως οι άλλο θα αναζητήσουν κάπου αλλού την βοήθεια που δεν μπορείς ή δεν έχεις χρόνο και πρόθεση να τους δώσεις.

Θυμάμαι μια φορά που ένα ανιψάκι μου ήταν τρελό και παλαβό να μάθει μπουζούκι. Δεν είχε όμως και του υποσχέθηκα, χωρίς να το πολυσκεφτώ, ότι όταν θα ανέβαινα στην Αθήνα, θα κοίταζα να βρω ένα σχετικά φτηνό μπουζούκι για να ξεκινήσει και θα του το έκανα δώρο. Πολύ γρήγορα όμως και χωρίς κακή πρόθεση το ξέχασα. Το παιδάκι, ο Χρήστος, το περίμενε. Ρωτούσε τον πατέρα μου, περνούσε από το σπίτι μας, ελπίζοντας ότι θα έβρισκε το δώρο του να τον περιμένει. Κάπως έτσι πέρασαν μερικοί μήνες και δεν είχα ανταποκριθεί. Κάποια μέρα συναντηθήκαμε στον δρόμο. Με ρώτησε και τότε θυμήθηκα τι του είχα πει. Τα μάτια του βούρκωσαν, έστριψε και απομακρύνθηκε χωρίς να μου πει κουβέντα. Μετά από μια βδομάδα η μητέρα του φρόντισε, μέσω κάποιου γνωστού, να προμηθευτεί ένα μπουζούκι για το γιο της που ήταν απαρηγόρητος. Ο Χρήστος έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη. Μέρα και νύχτα έπαιζε το μπουζούκι μέχρι που μάτωναν τα δακτυλάκια του. Μελετούσε για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Τελικά τα κατάφερε και έγινε επαγγελματίας. Σήμερα ζει από τη μουσική.

Έχουν περάσει χρόνια αλλά ποτέ δεν ξέχασα την απογοήτευση που είχα δει στο πρόσωπο του μικρού τότε Χρήστου. Τα καλοκαίρια, όταν πηγαίνω στο χωριό, μου αφιερώνει τραγούδια, και μάλιστα από το ρεπερτόριο του πατέρα μου (ήταν μουσικός). Τον αγαπάω και με αγαπάει. Όμως τον είχα στενοχωρήσει και απογοητεύσει χωρίς λόγο.
Για αυτό καλό είναι να σκεφτόμαστε πριν υποσχεθούμε κάτι. Αν δεν το εννοούμε, αν ξέρουμε ότι δύσκολα θα ανταποκριθούμε, ας μην τάζουμε. Διαφορετικά γινόμαστε χειρότεροι και από τους πολιτικούς μας (που ψεύδονται ανερυθρίαστα) και κινδυνεύουμε η μύτη μας να γίνει σαν του ...Πινόκιο