Ή θα πληρώσεις το κόστος της Πειθαρχίας ή θα πληρώσεις το κόστος της Αποτυχίας!
του Γιάννη Αραχωβίτη
«Ένα πειθαρχημένο μυαλό οδηγεί στην ευτυχία, ενώ ένα απειθάρχητο στην δυστυχία»- Δαλάι Λάμα
Σε κανέναν δεν αρέσει να του βάζουν όρους πόσο μάλιστα αν πρέπει και χρειάζεται να πειθαρχεί σε αντίξοες συνθήκες. Η πειθαρχία δεν είναι εύκολο ..σπορ. Θέλει αποφασιστικότατα, αντοχή, δέσμευση. Χρειάζεται να ζοριστείς να σηκωθείς πρωί πρωί και μέσα στο κρύο να για πας για τζόγκινγκ, να κρατηθείς να μην φας το γλυκό που υπάρχει στο ψυγείο, να αντέξεις περισσότερο την πίεση στη δουλειά.
Αλλά γιατί θα πρέπει να πειθαρχούμε; Γιατί χωρίς την πειθαρχία σπάνια υπάρχει επιτυχία. Ακόμα και αν εργαζόμαστε πάνω σε ένα όνειρό μας και χαιρόμαστε, η διαδικασία σίγουρα περνάει από δύσκολες διαβάσεις προτού φτάσει στο ξέφωτο που όλα πια αρχίζουν να ρέουν ομαλά. Γιατί ο ενθουσιασμός παρόλο που είναι δυναμικό και απαραίτητο στοιχείο για ο,τιδήποτε σπουδαίο, πολλές φορές εξατμίζεται όταν το ένα εμπόδιο μετά το άλλο μας φράζουν το δρόμο. Τότε είναι που η δέσμευση, η πίστη και η πειθαρχία που θα μας κρατήσουν όρθιους και θα συνεχίσουμε τη μάχη.
Κανένας δεν έγινε Ολυμπιονίκης με το να γυμνάζεται μόνο όταν είχε όρεξη. Κανένας δεν έγινε σπουδαίος μουσικός παίζοντας μόνο όταν είχε κέφι. Είναι εκείνες οι αμέτρητες ώρες αφοσιωμένης πρακτικής και εξάσκησης που βάζεις που κάνουν την διαφορά , αρνούμενος να πας για καφέ, αρνούμενος να ανοίξεις την τηλεόραση ή να σερφάρεις άσκοπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι τότε που το μυαλό και το κορμί σου θέλουν να εγκαταλείψουν αλλά εσύ σφίγγεις τα δόντια και παλεύεις αρνούμενος να πέσεις. Είναι η πειθαρχία και ο αυτοέλεγχος που έκανε τους Σπαρτιάτες απαράμμιλους πολεμιστές γιατί αρνιόταν να ανοίξουν τις γραμμές τους ή να αφήσουν απροστάτευτο το διπλανό τους. Γιατί η αυτο-πειθαρχία μας μαθαίνει να συμπεριφερόμαστε βάσει αρχών και όχι να παρασυρόμαστε εδώ και εκεί βάσει επιθυμιών.
Και μη μας ξεγελούν οι λίγες εξαιρέσεις όπου κάποιοι διακρίθηκαν χωρίς να είναι και ιδιαίτερα πειθαρχημένοι, Γιατί υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που πέτυχαν μόνο και μόνο γιατί ήταν πάντα εκεί, πάντα πιστοί στην καθημερινή προσπάθεια.
«Μέσα από την πειθαρχία έρχεται η ελευθερία» -Αριστοτέλης
Ο άνθρωπος που δεν μαθαίνει να αυτό - πειθαρχεί (ναι, είναι κάτι που μαθαίνεται) δεν μπορεί να πάει μακριά. Υπάρχουν χιλιάδες σειρήνες που θα προσπαθήσουν να του αποσπάσουν την προσοχή. Χιλιάδες δικαιολογίες για να αναβάλλει, να εγκαταλείψει, να συμβιβαστεί. Τότε είναι όμως που το κόστος της έλλειψης πειθαρχίας αθροίζεται. Τότε είναι που η αποτυχίες συσσωρεύονται η μία μετά την άλλη και μας πνίγουν. Τότε είναι που χάνεται η ελπίδα γιατί η αποτυχία γίνεται συνήθεια. Γίνεται συνήθεια γιατί δεν πειθαρχήσαμε, γιατί δεν κρατήσαμε λίγο περισσότερο, γιατί δεν κάναμε την έξτρα προσπάθεια , το έξτρα μίλι.
Το γέλιο είναι ευφυΐα, όπως και η διαφοροποίηση των καταστάσεων, δείχνει εξυπνάδα και πάνω απ’ όλα δείχνει μια ανέμελη ψυχή. Όποιος ξέρει να γελά, γελά με την ψυχή του και ξέρεις γιατί δεν γελούν όλοι με την ψυχή τους; Γιατί δεν έχουν όλοι ψυχή. Η έλλειψη του γέλιου, είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ά-ψυχων. Δεν μπορούν να γελάσουν από την καρδιά τους, γιατί στα άψυχα όντα το τσάκρα της καρδιάς, δεν υπάρχει, και το γέλιο είναι υπόθεση καρδιάς. Επίσης είναι γνωστό πως μονάχα ο βλάκας είναι ανίκανος να γελάσει με την καρδιά του.
«Δεν έχω πια την υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει υπερόπτης, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο στην ζωή μου που δεν θέλω να σπαταλώ το χρόνο μου με πράγματα που με δυσαρεστούν και με πληγώνουν. Δεν έχω υπομονή με τον κυνισμό, την υπερβολική κριτική και τις παράλογες απαιτήσεις οποιασδήποτε μορφής. Δεν έχω καμιά διάθεση να ικανοποιώ αυτούς που δεν με συμπαθούν, να αγαπώ αυτούς που δεν με αγαπούν και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν θέλουν να ανταποδίδουν.
