Να εκφράζεις τα συναισθήματά σου
του Γιάννη Αραχωβίτη
Δυστυχώς πολλές φορές η επιλογή μας είναι να μην μιλήσουμε, να μην εκφράσουμε την αντίρρησή μας, να μη διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει, να μην πούμε πως νοιώθουμε γύρω από κάτι. Αυτό είναι μια συνήθη στρατηγική για να αποφύγουμε τις αντιπαραθέσεις, την γκρίνια, την αμηχανία κ.λ.π.
Τι γίνεται όμως με το πώς νοιώθουμε; Τι γίνεται με την πικρία, την απογοήτευση, την προδοσία και την εγκατάλειψη που νοιώθουμε; Κλείνουν πραγματικά οι πληγές ή είναι εκεί κάπου μέσα μας, κουκουλομένες προσωρινά ώσπου να ξεσπάσουν κάπου αλλού;
Το συναίσθημα είναι ενέργεια δεν χάνεται. Μπορεί να αλλάξει, να μεταβληθεί και να επανεμφανιστεί με άλλο τρόπο. Το πώς, το πότε και το που κανείς δεν το ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι δεν πεθαίνει. Είναι κάπου εκεί και σιγοβράζει.
Για αυτό είναι καλύτερα να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να τα αναλύουμε, να τα συζητάμε, να τα αντιμετωπίζουμε με ηρεμία και νηφαλιότητα και να βρίσκουμε τρόπους εκτόνωσης. Το να τα τσουβαλιάζουμε όλα συνεχώς μέσα μας, το να καταπίνουμε όλες τις πίκρες προσπαθώντας να αποφύγουμε την αντιμετώπιση της πραγματικότητας, μακροπρόθεσμα μόνο συσωρευμένα απωθημένα μας δημιουργεί. Που μας τρώνε τα σωθικά ώσπου μια μέρα θα εκδηλωθούν με χειρότερο τρόπο.
Διάβασε ακόμα: Καθημερινή προσπάθεια και καθημερινή ανάπτυξη!
Η ακαμψία του σώματος αντιπροσωπεύει την ακαμψία του νου μας
Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες και ήρωες στην ιστορία του ανθρώπου είχαν ένα κοινό γνώρισμα. Μπορούσαν να οραματιστούν κάτι που δεν υπήρχε και μετά να προκαλέσουν την πραγματοποίησή του. Πρώτα, ελέγχοντας την δύναμη του μυαλού τους και μετά φτερά της φαντασίας τους έκαναν τις σκέψεις τους εσωτερική τους πραγματικότητα. Μετά, με ακλόνητη πίστη και βεβαιότητα, με καθημερινή προσπάθεια και δέσμευση, προκάλεσαν τις αναγκαίες αλλαγές, δημιουργώντας μια νέα εξωτερική πραγματικότητα – όχι μόνο για τους εαυτούς τους , αλλά και για εκατομμύρια συνανθρώπους τους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Για να «κρατήσει», να διατηρηθεί μια αλλαγή (νέα συνήθεια), θα πρέπει να συνεργαζόμαστε με τις βασικές δυνάμεις της ζωής μας, και όχι να δουλεύουμε εναντίον τους. Σχεδόν όλες οι δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής έχουν μια ισορροπία, ένα φυσικό σημείο λειτουργίας, ένα φυσιολογικό ρυθμό. Αν ξεφύγουμε πολύ και απότομα από αυτό το σημείο βάσης, θα νοιώσουμε το τράνταγμα και ένα δυνατό τράβηγμα για να επιστρέψουμε σε αυτό.
