Για την Ελλάδα και τα παιδιά ρε γ…το!
του Γιάννη Αραχωβίτη
Ειλικρινά σήμερα, που όπως φαίνεται είναι ίσως η κρισιμότερη μέρα της μεταπολεμικής Ελλάδας, ας φροντίσουμε όλοι εμείς οι μεγάλοι να δώσουμε μια νέα ευκαιρία σε αυτό τον τόπο, σε αυτό το λαό. Ας φροντίσουν ιδιαίτερα αυτοί που έχουν, με την θέλησή τους, αναλάβει το ρόλο του ηγέτη να αποδειχτούν άξιοι των περιστάσεων και των καιρών και όχι κατώτεροι όπως έχουν αποδειχτεί επανειλημμένα στο παρελθόν. Ας ξεπεράσουν τα τετριμμένα, τις κοκορομαχίες και τις μικροψυχίες. Ας σταματήσουν να ενδιαφέρονται τόσο, μα τόσο απροκάλυπτα για την καρέκλα, Ας σταματήσουν να δείχνουν συνεχώς τους άλλους και να βγάζουν τον εαυτό τους λάδι. Ας θυμηθούν την λέξη ομόνοια, κοινή πορεία, πατρίδα, λαός.
Σίγουρα και εμείς, ο λαός, φταίμε στο βαθμό που αντιστοιχεί στον καθένα μας. Όμως τις κινήσεις, την πρωτοβουλία και το πλαίσιο πρέπει να το θέτουν οι εκλεγμένοι. Αυτοί είναι που πρέπει να δείξουν πρώτοι και πάνω από όλα ότι σέβονται το κόσμο που τόσα και τόσα έχει τραβήξει από τις άστοχες (για να μην χρησιμοποιήσω χειρότερο όρο) και ανεύθυνες ενέργειες. Ας αποδείξουν μια φορά ότι είναι καλοί με έργα και όχι με κούφια λόγια.
Ας σκεφτούν τα χιλιάδες Ελληνόπουλα που πήραν αναγκαστικά το δρόμο της ξενιτειάς. Ας σκεφτούν τα μικρά παιδιά που δεν ξέρουν σε τι κόσμο θα ζήσουν. Ας σκεφτούν την κοινωνική και πολιτιστική κατρακύλα. Ας σκεφτούν ότι κάναμε την χώρα παράδειγμα προς αποφυγή. Ας σκεφτούν ότι επέτρεψαν σε άλλους, φίλους και εχθρούς, να καθορίζουν την μοίρα μας.
Μπορεί να είμαστε μικρή χώρα (γεωγραφικά και πληθυσμιακά χώρα) αλλά αυτό δεν ευσταθεί ως δικαιολογία. Και το Βέλγιο, μικρό είναι και το Λουξεμβούργο ακόμα μικρότερο. Και η Αυστρία μικρή είναι αλλά το χάλι το δικό μας καμιά χώρα , τουλάχιστον Ευρωπαϊκή, δεν το έχει.
Ας μονοιάσουν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο που από δική τους κακοδιαχείριση (και πολλά χειρότερα) έφτασε στο σημείο να παρακαλά για να βρει έστω και ένα σύμμαχο.
Ας κοιτάξουν στα μάτια τα μικρά παιδιά της Ελλάδος και ας κάνουν το αυτονόητο (αυτό που έπρεπε από καιρό να κάνουν και όχι στο +5). Να βάλουν πάνω από όλα την πατρίδα και το λαό.
Κάλιο να λέμε λίγα και να κάνουμε πολλά!
Ένας Γεράκος καθόταν στο σταθμό ενός τρένου και περνούσε την ώρα του καπνίζοντας και χαζεύοντας τους περαστικούς. Κάποια μέρα επειδή είχε ευγενικό και προσιτό βλέμμα τον πλησιάζει ένας ταξιδιώτης και τον ρωτά… Πως είναι οι άνθρωποι στην πόλη σας γιατί είμαι καινούριος εδώ και θα ήθελα να ξέρω την νοοτροπία του τόπου αυτού ? Ο Γεράκος τον κοίταξε και τον ρώτησε… Πως ήταν οι άνθρωποι από εκεί που έφυγες ? Ο Ταξιδιώτης του απαντά… Αφήστε τα. Ήταν ανταγωνιστικοί - σκληροί - άκαρδοι - υλιστές - δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν. Και εδώ έτσι είναι του απαντά ο Γεράκος Ο Ταξιδιώτης έφυγε απογοητευμένος.
