Με πιάνει το παράπονο!

του Γιάννη Αραχωβίτη

Ας ελπίσουμε ότι θα μπορούμε να χαιρόμαστε αυτό το μοναδικό μεγαλείο.
Γιατί με τα τόσα δεινά που συσσωρεύτηκαν σε αυτή τη γωνιά του κόσμου τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω πόσοι θα έχουμε το κουράγιο να απολαμβάνουμε και να θαυμάζουμε αυτά τα απαράμιλλα μνημεία πολιτισμού. Δεν ξέρω πόσοι θα μπορέσουν να αντέξουν σε αυτή την ασφυκτική κατάσταση που δημιουργείται και πόσοι θα παραμείνουν στην πατρίδα.

Δεν ξέρω πόσοι από τους προγόνους μας θα χαιρόντουσαν για το πώς καταντήσαμε αυτό τον τόπο. Μας βάζω όλους μέσα, παρόλο που «ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε» και ούτε το ίδιο ποσοστό ευθύνης βαραίνει τους πάντες.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι εκλεγμένοι «ηγέτες» της πατρίδας μας, εδώ και πολλά χρόνια, αποδείχτηκαν κατώτεροι του χρέους και της αποστολής που ανέλαβαν. Δεν ξέρω πως μπορεί να νοιώθουν όταν βλέπουν την Ακρόπολη και συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον Περικλή. Δεν ξέρω πως νοιώθουν όταν περπατάνε στα ίδια ιερά χώματα που βάδισαν τόσοι μεγάλοι σοφοί και άξιοι Έλληνες που ακόμα και σήμερα τους θαυμάζουν σε όλα τα πέρατα του κόσμου. Δεν ξέρω τι θα αφήσουν ξωπίσω τους και τι θα γράψει για αυτούς ο ιστορικός.

Είναι κρίμα και άδικο να καταδικάζουμε τις τωρινές και τις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας, να υποφέρουν, να ζουν χωρίς ελπίδα. Είναι σκληρό να βλέπεις τους γέρους γονείς να προωθούν τα παιδιά τους στην ξενιτειά για μια καλύτερη τύχη. Και αναρωτιέσαι γιατί δεν ενώσαμε τις δυνάμεις μας; Γιατί ενώ βλέπαμε ότι αρμενίζαμε στραβά, δεν βρέθηκε ένας να στρίψει το καράβι για να αποφύγει τα βράχια; Γιατί ακόμα και την τελευταία στιγμή φαίνεται ότι προτιμούν την προσωπική και την κομματική γραμμή και όχι την σωτηρία της πατρίδας; Μόνο για να πουλάνε «μούρη» σε τηλεοπτικές κοκκορομαχίες είναι; Γιατί μας έχουν κάνει να μην πιστεύουμε τίποτα από αυτά που λένε; Γιατί ο καθένας που έρχεται κάνει μια ντουζίνα χαζομάρες που στο τέλος της ημέρας τις πληρώνει ο κοσμάκης;

Αυτά και πολλά άλλα με πικραίνουν και φαντάζομαι όλους μας πιάνει το παράπονο όταν βλέπουμε ψηλά, τον ιερό βράχο της Ακρόπολης να λάμπει στο φεγγαρόφωτο αλλά στην καρδιά μας να κυριαρχεί το σκοτάδι και η απογοήτευση από τα όσα συμβαίνουν πιο κάτω στην πόλη.

Από φύση είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Και συνήθως μου αρέσει να γράφω για θετικά πράγματα και να προσφέρω δύναμη, κουράγιο και ελπίδα. Όμως η διαφορά της Ακρόπολης από την πόλη είναι τόσο τεράστια πια, που ήθελα να εκφράσω τον πόνο μου και το παράπονό μου. Και νομίζω ότι αυτό το παράπονο το έχει πολύς κόσμος , τουλάχιστον αυτοί που θέλουν να βλέπουν τα πράγματα συνολικά και αντικειμενικά.

Ας ελπίζουμε…

Καθημερινά άρθρα , γίνε φίλος ..