Κοιτάζουν το κόστος της απόκτησης και δεν λογαριάζουν το κόστος της ακινησίας

του Γιάννη Αραχωβίτη

Πολλές φορές στην εργασία μου συναντώ πολλούς ανθρώπους (υποψήφιους πελάτες) που θέλουν να πετύχουν πράγματα και να βελτιώσουν την ζωή τους. Παρόλα αυτά η πιο συχνή δικαιολογία (δυσκολία / εμπόδιο) που επικαλούνται είναι η έλλειψη χρόνου και το κόστος της αλλαγής.

Και τα δυο κατανοητά και σεβαστά. Μέχρι ενός σημείου όμως. Μιλάμε για νοήμονες ανθρώπους και για αυτούς που πραγματικά θέλουν (έχουν λόγο) να αλλάξουν. Η αλλαγή δεν είναι κάτι που συμβαίνει χωρίς κόπο, χρόνο, κόστος. Αν γινόταν «αναίμακτα» όλοι θα την πετύχαιναν αύριο το πρωί. Θέλει θυσίες και προσπάθεια. Αν αυτό (το αυτονόητο) δεν γίνει συνείδηση, πίστη στον καθένα, τότε θα ψάχνουμε «πλαγίους» και μαγικούς τρόπους για να βγούμε από το πηγάδι. Όμως αντί να χρονοτριβούμε, κολλημένοι στο βυθό του λάκκου, ας το πάρουμε απόφαση να ιδρώσουμε, να κοπιάσουμε, να ξοδέψουμε για να φτάσουμε στο φώς, στην επιφάνεια.

Μερικοί στέκονται ακίνητοι και το μόνο που λένε είναι «Α! δεν έχω χρήματα για αυτό. Δεν έχω χρόνο. Δεν έχω τα κατάλληλα εφόδια. Κάποια μέρα. Ίσως κάτι άλλο συμβεί». Κοιτάζουν το κόστος της απόκτησης και δεν λογαριάζουν το κόστος της ακινησίας. Και μένουν εκεί παθητικοί, γαντζωμένοι στα ελάχιστα, φοβούμενοι / αρνούμενοι να επιδιώξουν τα περισσότερα και ένα καλύτερο επίπεδο ζωής για τον εαυτό τους και για τους άλλους.

Και το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι όταν το συζητάς μαζί τους οι περισσότεροι παραδέχονται ότι η τακτική της παθητικής αναμονής μόνο χειρότερη θα κάνει τη ζωή τους. Όταν όμως τους ζητάς να θυσιάσουν λίγο χρόνο, να βάλουν λίγη ενέργεια στην προσπάθεια να σηκωθούν, να επενδύσουν στην ανάπτυξή τους, αυτόματα ξανακλείνονται στο καβούκι τους λες και η βελτίωση της δικής τους ζωής αφορά κάποιον άλλο. Ενώ παραπονούνται και μουρμουρίζουν συνεχώς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, όταν τους δείξεις το δρόμο προς τα πάνω, στυλώνουν τα πόδια και αρνούνται να αλλάξουν, να προσπαθήσουν, να επενδύσουν. Είναι σαν να τους απλώνει κάποιος το χέρι του για να τους τραβήξει και αυτοί δεν τεντώνουν το δικό τους για να πιαστούν. Σαν να μην θέλουν να δουν την αλήθεια και τον μοναδικό σωστό τρόπο αλλαγής. "Τα αγαθά κόποις κτώνται"